REMUM damnatio (ad)

ad REMUM damnatio

inter poenarum, apud veteres Athenienses, genera, memoratur Scholiasti Aristoph. Ranis, ubi illos ἀτίμους, i. e. capite minutos, fuisse ait. Nempe qui publicô iudiciô eo adacti erant: quo etiam hostes bellô captos damnabant, dextrô pollice abscissô, ut hastam quidem non amplius ferre, remum vero ducere possent. Plut. in Lysandro. Alias ad remum mercede conducebantur Thetae, de quibus suô locô. Vide Sam. Petitum, Comm. in LL. Attic. l. 4. tit. 9. Coeterum Remiges, erant in bireme 160. in trireme 240. in quadrireme 320. in hexere 480. in heptere 560. in octere 640. in ennere 720. in decere 800. in viginti ordinum nave 1600. iuxta proportionem quinqueremis Caii Caes. in qua 400. fuêre, Plin. l. 32. c. 1. At Iuxta Polybianae quinqueremis numerum 300. remigum, ad monerem fuêre requisiti 60. ad biremen 120. etc. Tettaraconteres Ptolemaei Philadelphi circiter 4000. Habuit, apud Athenaum: vide supra Navis, infra Thalamegos, Tonsa, alibique passim, et plura hanc in rem apud Iac. Gronovium, Epist. ad Graevium. Hinc remigare verbum, de quo vide aliquid supra verbo Inhibere.